Η ΑΕΛ δεν ανέβηκε μαθηματικά τουλάχιστον στην κατηγορία της όμως η ανυπομονησία για τα επινίκια έκανε τον υπογράφοντα να γράψει αυτό το κείμενο. Λίγες σκέψεις και ελάχιστες λέξεις που έρχονται στο μυαλό μας απέχοντας δύο ή και περισσότερες αγωνιστικές νίκες πριν την επιστροφή της μεγάλης ΑΕΛ στην Σούπερ Λιγκ
μετά από 5 σεζόν γρήγορης εκμάθησης Γεωγραφίας (τα χωριά-ομάδες που παίξαμε στη Γ’ δεν θα τα ξεχάσω ποτέ) σε ένα πλαίσιο γενικότερης απαξίωσης των τρίτων (τα γνωστά «ποια ΑΕΛ;» που λίγο πολύ ακούσαμε όλοι) ζώντας παράλληλα την πιο σκοτεινή πλευρά του παρασκηνίου του ελληνικού ποδοσφαίρου.
«Ήταν μια ωραία καταστροφή», αναφέρθηκε στο βιβλίο «Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» του Νίκου Καζαντζάκη σαν σχολιασμός μετά την αποτυχημένη επιχείρηση λιγνίτη στην Πραστοβά της Μάνης σχετικά με την συνεργασία του πρωταγωνιστή με τον κοκαλιάρη γέρο που εξελίχθηκε σε μια αληθινή φιλία και έναν αμοιβαίο σεβασμό.
Το «ήταν μια ωραία καταστροφή» θα ταίριαζε για μια σύντομη περιγραφή αυτών των πέντε χρόνων. Ή και το «μία μικρή παρένθεση». Η ουσία δεν ξεχνιέται εύκολα. Το γύρισμα της πλάτης στα στημένα παιχνίδια, τα οφσάιντ από πλάγιο, η αναμονή μηνών μέχρι το επίσημο παιχνίδι της πρώτης χρονιάς στην τότε Β’ Εθνική μετά τα όσα είδαν τα μάτια μας για να υποβιβαστεί η ομάδα, οι «εγκληματικές διαιτησίες», ακόμη και η επιλογή μιας καθαρής χρονιάς με ψηλά το κεφάλι στη Γ’ Εθνική παρά μιας συγχώνευσης που ποτέ δεν πέρασε από τον ξεσηκωμό του κόσμου, είναι μερικά από τα πολλά που δεν θα λησμονούνται για καιρό στις συζητήσεις.
Εντάξει και η εμφυλιακή τάση που διακατέχει όλους όσους περιτριγυρίζουν αυτή την ομάδα έπαιξε ρόλο. Και η αδυναμία του εκάστοτε ρόστερ να ανταποκριθεί στα μεγάλα παιχνίδια που έκριναν ανόδους. Οι λανθασμένες επιλογές της εκάστοτε διοίκησης σε θέματα προπονητών κλπ. Tο «ταξίδι» και οι απανωτές σφαλιάρες μας δίδαξαν και μας διδάσκουν όμως πολλά. Η ΑΕΛ πέρασε από δύσκολα μονοπάτια αλλά έδειξε πως παραμένει πιστή σε ιδανικά, πιστεύω και αξίες. Στα περισσότερα εξ’ αυτών δεν χωράνε εκπτώσεις όπως βιώσαμε όλοι ενώ παράλληλα δεν παραβλέπει κανείς πως έγιναν και λάθη είτε μικρά είτε μεγάλα τα οποία δεν πρέπει να ξεχαστούν ούτε να ξαναγίνουν.
Και έρχονται στο μυαλό άλλων οι αναμνήσεις και οι απορίες γι΄αυτά τα χρόνια. Με προπονητή Κόουλμαν και παίκτες όπως ο Μπόα-Μόρτε, ο Ζεκίνια, ο Σεσίνια ακόμη και ο Τσιμπάμπα η ΑΕΛ δεν ανέβηκε και ανεβαίνει τώρα με Αναστασόπουλο, Μαρουκάκη, Γιοβάνοβιτς και Ναγιάρ; Ε, όταν υπάρχει συσπείρωση και η ομάδα ΔΕΝ βάλλεται από «εξωγενείς» παράγοντες όπως φέτος (ας το παραδεχτούμε σιγά-σιγά πως η ΑΕΛ δεν αδικήθηκε όπως άλλες χρονιές) τότε μπορείς και με αυτούς. Είναι και η φανέλα, όπως λένε και οι ειδικοί, που σε απογειώνει όταν έχεις το ποδοσφαιρικό βάρος για να το αντέξεις.
Σε μια Football League που συμφωνώ με αυτούς που αναφέρουν πως έχει μικρύνει επικίνδυνα η ΑΕΛ ήταν τόσο σοβαρή όσο έπρεπε για να πετύχει. Σε μια κατηγορία που κάθε χρόνο δηλώνουν όλο και περισσότερες ομάδες αδυναμία συμμετοχής κατά τη διάρκεια του πρωταθλήματος οι «βυσσινί» έμειναν μακριά από τέτοια θέματα. Στην δεύτερη τη τάξει κατηγορία που κάθε αγωνιστική βγαίνει και ένα «ύποπτο» το όνομα της ΑΕΛ δεν εμφανίστηκε.
Η «Βασίλισσα» αφήνει πίσω της μια κατηγορία που ποτέ δεν της ταίριαξε. Έμεινε εκεί περισσότερο απ’ όσο πρέπει, έζησε cult στιγμές όπως λένε κάποιοι και στο χέρι της είναι να μην επιστρέψει εδώ ποτέ μαθαίνοντας από τα λάθη του παρελθόντος. Και αν θέλετε και ένα μικρό σχόλιο γι΄αυτό το πρωτάθλημα, νομίζω πως η λογική των δεύτερων ομάδων που συζητιέται αν εφαρμοστεί σωστά και υπάρχει η οικονομική δυνατότητα να καλυφτεί η χρονιά από αυτές είναι σωστή σαν σκέψη και θα βοηθήσει στο μέλλον ιστορικές και υγιείς ομάδες για την επιστροφή τους.
«Και τώρα στην επιστροφή μας στην Σούπερ Λιγκ όλα θα είναι καθαρά και θα παίξουμε σε πρωτάθλημα που μας αξίζει;», άκουσα και διάβασα πολλούς φιλάθλους της ΑΕΛ να αναρωτιούνται. Ιστορικά να το δει κανείς, στατιστικά, με βάση τον κόσμο ή οποιοδήποτε άλλο κριτήριο κι αν βάλει εκεί της αξίζει να είναι. Μακριά από άρματα και σκοτεινές συμμαχίες σε μία διαρκή πάλη για ένα καθαρό επίτευγμα. Εκεί που βρισκόταν η ομάδα έμοιαζε τόσα χρόνια εξαφανισμένη από τον ποδοσφαιρικό χάρτη. Άρα όχι ότι οι «βυσσινί» θα αγωνιστούν του χρόνου στην Πρέμιερ Λιγκ ή την Μπουντεσλίγκα αλλά θα έχουν τη δυνατότητα να επιδεικνύουν τη διαφορετικά για την οποία καυχιούνται τόσο χρόνια.
Επιστροφή εκεί που ανήκει η ΑΕΛ με το ζήτημα να παραμένει για το πως θα διατηρήσει αναλλοίωτο το DNA της και όλοι να περιμένουμε να ζήσουμε την σουπερλιγκάτη ατμόσφαιρα του AEL FC ARENA και την κόντρα με τους φυσικούς μεγάλους αντιπάλους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Ωχ, πάλι προτρέχω. Πρώτα ας τελειώσουμε τα ματς με Καρδίτσα (εντός), Τρίκαλα (εκτός) και μετά ας τα σκεφτούμε αυτά.
larissasportnews.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου